(Blog 3) Aan het werk!

Hoi allemaal,

Gisteren (zondag) een relax dagje gehad. We zijn met een groep vrijwilligers op pad gegaan met een jeep. Eerst de Ndoro watervallen van Kilimanjaro bezocht (sneeuw smelt op de top en stroomt in de zomer naar beneden) daarna een koffieplantage in een oud dorpje gebouwd door Chagga stammen. Je kon daar nog een origineel Wachaga huis bezichtigen en in het grottenstelsel wandelen wat ze gebruikten op de vlucht voor de Masaai. Erg indrukwekkend, ook om de Kilimanjaro weer te zien na mijn beklimming in 2014. Sweet memories! 

Vanmorgen al vroeg opgehaald in het hotel en naar mijn gastgezin gebracht. Een fantastisch welkom. Mijn mama Winnie en baba Henry zijn zeer vriendelijk en ook de kleinkinderen Sean and Clarisse lopen vrolijk rond. Ik voel me al meteen thuis! Prima kamer wel geen airconditioning of ventilator en laat het nu net 30+ graden zijn...

Met de "dala dala" naar het werk. Nu heb ik in mijn leven toch al behoorlijk wat landen bezocht maar dit sloeg echt alles. In een klein busje (type Volkswagen) kunnen normaal gesproken een man of 8. Vanmorgen zaten/stonden/lagen we er met 23 man in en dat in die bloedhitte. Helemaal kapot en bezweet op mijn werk aangekomen maar wel een ervaring rijker. En dat voor 400 shilling (ongeveer 16 cent).

Projects Abroad heeft een klein kantoor en daar werkt de staf en de vrijwilligers. Op dit moment ben ik de enige vrijwilliger op het Microfinance project. Alle stereotype vooroordelen lijken hier te kloppen... alles gaat langzaam, tijd is een flexibel begrip en er wordt op het oog niet erg efficient gewerkt. Maar wat is iedereen gemotiveerd! En hoe mooi is het werk wat hier gedaan wordt. Een Human Rights collega die alle vrouwen begeleidt met hun problemen (relaties, huiselijk geweld, etc), een coordinator die het hele project runt en natuurlijk  de backoffice support inclusief administratie en een tolk. Het geld wat de vrijwilligers betalen voor deelname aan het programma komt in een grote pot en wordt uiteindelijk gebruikt om de financieringen uit te geven. Dus alles wat ik heb betaald wordt voor het programma gebruikt, geeft een goed gevoel.

Vanmiddag naar mijn eerste groep vrouwen geweest. Een bijzondere groep een 'kibati' groep waarbij 14 vrouwen elkaar onderling ondersteunen. Een mooi ontvangst bij een van de dames thuis. De stroopwafels als cadeau waren een groot succes! Nadat we eerst een voorstelronde hadden gemaakt heb ik de administratie verzorgd (controle van het kasboek en daadwerkelijke terugbetaling van de leningen). Ook is er (mede op initiatief van een vorige vrijwilliger) een spaarpot opgezet voor de groep waar de vrouwen elke week voor proberen te sparen. Vandaag werd er ongeveer 4 euro ingelegd met de totale groep.

De armoede en ellende spat ervan af, je kunt de verhalen eigenlijk niet geloven. Ik hoor het, noteer het en pas nu in mijn kamertje realiseer ik in wat voor een bevoorrechte wereld wij leven. Ik zal hieronder een korte samenvatting van mijn gespreksverslag toevoegen dan begrijp je een beetje hoe hopeloos de situatie hier is. En tegelijkertijd ook zo bijzonder, elk advies dat ik gaf werd met een glimlach ontvangen en iedereen ook echt dankbaar met elke tip. "Ook al is het klein dan nog is het groot" zei een medewerker van het projectteam en dat lijkt ook zo. Onderdeel van het 'Kibati' principe is ook dat de vrouwen een business als groep opzetten. We hebben gebrainstormd over wat dat kon zijn. Ik heb ook kort een Marketing lesje ter plekke bedacht (op basis van de 4P's). Volgende week ga ik met deze groep het plan verder uitwerken met de ambitie (lees: ambitie in Afrika) om dit eind deze maand al op te starten. 

Vanavond lekker gegeten bij het gastgezin en even alles laten bezinken. Morgen weer een dag!

Marcel

Uit mijn verslag:

At 5AM every morning, Fatuma Francis, age 30, carries a heavy basket filled to the brim with tomatoes, carrots and onions to the local market where she then stands eight hours a day in the burning African sun. She is barely able to earn enough money to support her three children, Amina (14), Mwanaida (12) and Nuru (5), let alone herself and her husband who has been suffering from diabetes since 2003. Due to the lack of medical aid in Tanzania and her lack of financial resources, Fatuma’s husband only intermittently receives the medicine he requires. He has long been blind and is consequently unable to support his family in any way. The family lives in a two-room mud house, however the five of them only occupy one room as the other room is rented-out by prostitutes. After hearing her story, Project’s Abroad  lended her money to buy a plot of land where she could build a house, but due to the corruption and lack of infrastructure Tanzania faces, construction has not yet began almost a year later. Her only hope for the future is to earn enough money to pay her children’s school fees, so that they can lead a better life than she did. 

Gertrude, age 54, is tough as nails. For starters, she has nine children. And following the death of her husband in 1999, she started her own business selling handmade batik and tablecloths when her two youngest children, twins, were just five months old. Raised by her sister, Gertrude herself was only able to attend primary school, as there was not enough money for tuition fees. Today there is still not enough money and like most mothers, she sacrifices everything in an effort to give them a better life. Unfortunately, despite her hard work, two of her children are unemployed, one has a learning disability and of the two youngest, she can only afford to send the boy to school. Yet, she is hopeful. With the help of Project’s Abroad she has been able to slowly expand her business and is seeking to one day formally register and set up a proper shop.