(Blog 10) Thuis

Nu weer thuis.  Voelt zo raar. Project is afgerond maar nog niet klaar. Zal wel nooit klaar zijn. Ik ben trots op wat ik heb bereikt, maar is trots wel een gepast woord? Ik ben trots want ik heb in vier weken een ‘basis’ neergelegd met in de toekomst wat vaste inkomsten voor de groep. Een basis, het fundament. Maar het fundament is zwak. Kan zo weer inzakken. Is niet echt stevig. Het cement is nog nat. Kan zijn dat mijn wasmachine volgende maand is verkocht. Kan zijn dat die naaimachine ergens in een hoekje blijft staan (zonder elektriciteit). De kuipstoeltjes gebroken en de rechauds kapot. En het verdiende geld van de rijst ingepikt door de man thuis. Maar zo wil ik niet denken. Ik wil positief blijven want ik heb zoveel mooie reacties gehad, zoveel blije gezichten gezien, en zoveel vrouwen hebben me op het hart gedrukt dat ze het écht gaan proberen. En ik heb de nieuwe vrijwilliger ingewerkt. Een Japanner die (na 22 uur reizen) twee uurtjes met mij heeft gezeten en waarschijnlijk nu nog in shock is en niet weet waar en hoe te beginnen. Want ook hij wilt bijdragen maar ik weet dat hij weer opnieuw moet beginnen. Het verhaal eindeloos herhalen, nieuwe verhalen aanhoren, en weer opnieuw moedeloos worden van de situatie hier in de buitenwijken van Arusha. Ik lees net dat 68% van het land onder de armoedegrens leeft, met 10% in extreme armoede. En met die laatste groep heb ik mogen werken in de hoop dat dit ooit beter wordt.   

Ik ga dit niet meer loslaten. Ik weet niet hoe maar ik wil bij het project betrokken blijven. Ik heb genoeg ideeën maar het moet natuurlijk wel te realiseren zijn. Ik wil graag op afstand de groepen blijven begeleiden, ik wil het projectteam (administratief) ondersteunen en ik wil terug. Alleen of met de familie. Mijn droom is om elk jaar terug te gaan en dan het liefste volgend jaar al met het gezin. Lijkt me geweldig, ik zie het ook zo voor me. Noël die Engelse les geeft, Maite die helpt met boekhouden en Luca die de vrouwen helpt met sieraden of stroopwafels leert bakken. Chantal die een kookworkshop geeft aan de groepen of de vrouwen helpt in de Human Rights groep. En zelf wil ik natuurlijk dolgraag afmaken waar ik gebleven was. Maar het is natuurlijk nooit af. Dan zijn er weer nieuwe groepen, met nieuwe kansen en haar uitdagingen. 

Een jaar wachten? Nee dat wil ik niet. Ik kan via Skype een sessie kan faciliteren. Er is overal 4G internet dus de technologie is er. De projectgroep zag het ook wel zitten, zeker in periodes dat er geen vrijwilligers zijn om de groepen te begeleiden. Ik blijf ook een aantal vrouwen met hun activiteiten persoonlijk volgen. Afgelopen weekend al een paar appjes gehad die ik met jullie wil delen.  

[Dorah] Hi Marcel.Thank you so much. You have stay here for a few days but you have make all of my family very happy. Have a nice journey we will miss you my dear. This is your gift l don't have nothing to give you. 

[Dorosa] Thank you very much dear MARSEL. It's a wonderful and great gift for us. We promise  to do our level best. 

 [Elizabeth] I have good new to share with you about Uwaba they manage to sell 231kg  of rice n they  had cash  elianika sold 72kgs,agness 6kg, elina15kg,dayness  25,nosim 45kg. They want to buy more stock.    

Vooral het laatste berichtje raakte me echt. Ik heb zo keihard met die groep Uwaba gewerkt, ze wilden zo graag en in de sessies hebben we samen een plan uitgewerkt om rijst te verkopen. Ze noemen zich Umoja Wanawake Bangata Duka (UWABA) wat ‘united women of Bagata’ betekent. Ik heb ze op het hart gedrukt om het geld niet te verdelen maar te sparen voor nieuwe voorraad. Want dat is de bedoeling, meer omzet maken, het geld terugstoppen in het bedrijf, en dan uiteindelijk jezelf een bedrag als winst uitkeren als de zaken goed blijven gaan. En daar ligt natuurlijk de grote uitdaging want hoe kan ik geld sparen als ik het vandaag zo hard nodig heb. Zo zie je maar weer… we zijn nooit klaar!   

Terug thuis. 

Achter mijn laptop, boodschappen bezorgd door de Jumbo en met het gezin lekker uit eten in de stad. Weer een appje… we miss you… en ik leg mijn telefoon maar even weg. Want ik ben nu thuis en realiseer me dat ik nu hier moet zijn.   

Dankjewel allemaal voor alle lieve berichtjes en steun. 

Een maand om nooit te vergeten.  

Marcel